Van 22 februari tot 5 maart j.l. waren dertig mensen uit Nederland en Vlaanderen op pelgrimsreis naar Suriname, het land waar de zalige Petrus Donders zijn leven had gegeven aan verbannen melaatsen in ‘dumpplaats Batavia’. Onder hen ook vele lezers van dit blad. Het werd een prachtige reis met een verdrietig, maar tegelijk indrukwekkend slot. Hieronder een impressie.

Vrijdag 2 maart 2018. Bijna aan het eind van onze pelgrimsreis verblijven wij twee dagen in Frederiksdorp, een voormalige plantage ten noordoosten van Paramaribo. In de koloniale tijd was het een districtspost; de huizen zijn nu ingericht voor toeristen.
’s Avonds kwamen we laat thuis van een ware jungletocht met korjalen door moerassen naar de zee. Een van ons was als oud-missionaris in de ‘brousse’ van Congo vooral in zijn element: pater Gaston Ribbens.

Thuisgekomen tegen middernacht zocht hij zijn huisje op dat hij deelde met twee reisgenoten. Ze hadden nog even contact met hem. Toen hij ineens niet meer reageerde, zagen ze hem roerloos liggen tegen een deurpost. Het zag er niet best uit en twee reisgenoten met verpleeg- en artsenervaring werden er snel bijgehaald. Zij en wij rondom hen konden even later niet anders constateren dan dat Gaston was gestorven. Het was inmiddels zaterdag, 00.40 uur.

De helft van de groep zat elders nog na te praten na de avontuurlijke tocht. We hebben hen het slechte nieuws verteld en in een grote kring rond zijn bed waar hij inmiddels was neergelegd, hebben we voor hem gebeden. Een emotioneel maar ook troostend gebeuren. Gaston had al langer hartkwalen; en het vermoeden is dat hij daaraan is overleden…

Medische hulp, die zou moeten komen van over de rivier, was wel gewaarschuwd, maar helaas niet meer nodig. Wel kwamen agenten van de politiepost Mariënburg van de overkant om zeker te zijn dat Gaston een natuurlijk dood was gestorven.

Volgens Surinaamse gebruik zou Gaston meteen daarheen overgebracht worden. Een tiental van ons heeft hem rond half drie zingend en biddend begeleid naar de boot waar personeel van het resort hem heen droeg. Een heel bijzonder moment, toen in het duister van de nacht de korjaal verdween over het brede water. We wensten Gaston een goede reis naar de Overkant, waar de Heer van het Leven hem ongetwijfeld zal opwachten…

We zeiden tegen elkaar: hoe bijzonder is het, dat Gaston juist in de tropen is gestorven, aan de brede rivier die aan de Congostroom doet denken. Eigenlijk een mooie dood. Menigeen had hij verteld hoe goed deze pelgrimsreis hem deed. Drie dagen geleden had hij de eucharistie gevierd en over Petrus Donders gepreekt in Jaw-jaw, een dorp diep in het binnenland, met de aanwezige bewoners en schooljeugd.

Inmiddels hadden onze zeer behulpzame begeleiders ervoor gezorgd dat Gaston die nacht nog werd overgebracht naar het mortuarium van het academisch ziekenhuis in Paramaribo. Ons restte daar nog één dag, de zondag. Wij vierden de Hoogmis mee in de imposante houten kathedraal, waar Peerke begraven ligt. De plebaan heette de 29 pelgrims bijzonder welkom. “Eigenlijk zouden ze hier zijn met 30…” en met warme woorden memoreerde hij Gaston. De mensen applaudisseerden voor hem en voor ons. Het was al een beetje een uitvaart- en dankviering.

Dankzij onze contactpersonen met hun goede relaties, kon Gaston al een dag na ons teruggebracht worden naar België. Daar hebben we de zaterdag erop in een volle kapel van College Essen afscheid genomen van een bijzondere mens die zijn leven in dienst stelde van de Redemptor en van mensen in Congo die hij in woord en daad diende. Voor ons een indrukwekkende afsluiting van een heel bijzondere reis…