Een beeld dat me niet loslaat 
is dat van de engel in de wolk. 
Het was oudejaarsavond en we 
keken naar de lucht met vuurwerk. 

 

Het uitspansel was helder toen 
plotseling een enorme wolk langstrok. 
Tot onze verbazing zagen we er een 
engel in met melkwitte vleugels. 

 

Hij zweefde langzaam voort en bij 
ons venster gekomen, werd hij een 
gebogen mens, een mens in treurnis, 
het hoofd afgewend in verdriet. 

 

Of was hij een mensenfiguur die 
eindelijk rust had gevonden? Had 
dit beeld een betekenis of was het 
speels toeval? Een signaal, kon dat?

 

Het leek ons heilig wat er gebeurde. 
Maar de profetie ontbrak. De engel 
verbreidde zich, de mens verdween. 
Prompt zat het land in potdichte mist. 

 

De huizen waren weg en de vuursterren 
gedoofd, het werd stil. De hemel was zoek 
en de aarde ook. De engel met witte vleugels, 
opgegaan in de droeve mens, was vervlogen. 

 

De mist die hij zo abrupt had aangewend, 
hield een week aan. Hijzelf bleek wolkenspel,
louter iconisch vertoon aan het firmament. 
Maar juist die ene scène blijft mij verheven bij. 

 

We zeiden tegen elkaar dat in vroegere tijd 
God werkelijk in de wolken werd vermoed. 
Soms, terwijl ‘n wereldse chaos gedijt, zoek 
ik het zwerk af, hopend tegen beter weten in.    

 

Jesaja 45:8 zegt: ‘Dauwt, hemelen, 
van omhoog, wolken, regent de Gerechte, 
dat de grond zich opene, de vrucht 
van heil en gerechtigheid ontkieme’.