Geachte heer Erinkveld,

Mijn naam is Joris Luijten (35 jaar) en ik ben opgegroeid in Heerlen, waar mijn ouders nog steeds wonen. Mijn vrouw is Suzanne (39 jaar). Wij hadden al enige jaren een kinderwens en omdat dat niet wilde lukken, heb ik circa 2 jaar geleden mijn ouders gevraagd of wij een keer met ze mee konden lopen vanuit Heerlen naar Wittem, om daar de zegen te vragen voor onze wens. Mijn ouders waren direct enthousiast.

In 2016 zijn we op Tweede Paasdag op pelgrimstocht gegaan. Het was koud en het stormde die dag. We besloten toch te gaan en ons door het weer niet te laten weerhouden. Na afloop hebben we een kaars gebrand bij de heilige Gerardus en nogmaals gebeden voor onze kinderwens.

Suzanne vroeg mij in de kerk of het niet toevallig was dat we diezelfde week een bod hadden uitgebracht op een huis in de Sint- Gerarduslaan in Eindhoven. Vijf dagen later kregen we bericht dat ons bod was geaccepteerd, we hadden een nieuw huis! In de Sint Gerarduslaan. Daar wonen we nu zo’n anderhalf jaar naar volle tevredenheid. We vroegen ons wel af of ons gebed dan wel goed was begrepen, want onze grootste wens ging nog niet in vervulling.

Het was moeilijk om positief gestemd te blijven over of het nog wel zou gaan lukken om een kindje te krijgen, mede gelet op de leeftijd van Suzanne. Het was ergens in oktober toen Suzanne ineens toch spontaan zwanger bleek te zijn. Heel erg blij waren we, maar ook heel erg bang dat het toch weer mis zou gaan. Toen we na een week of acht zwangerschap voor het eerst het hartje zagen kloppen in het ziekenhuis, was onze blijdschap ongelofelijk groot. Sint Gerardus leek ons wel heel goed gezind! Omdat hij al onze wensen deed uitkomen, noemden wij de vrucht gekscherend ‘Gerard’. Wij hadden direct een sterk gevoel dat het een jongen zou worden.

Toen Suzanne hoogzwanger was, maakten we een autorit door het zonovergoten heuvellandschap van Zuid-Limburg. We kwamen langs het Gerardusklooster in Wittem, maar daar bleek de kapel dicht te zijn. We konden dus geen kaarsje opsteken. Dat hebben we toen maar in de kapel van Mingersborg gedaan, op de plek waar we samen met mijn ouders op de pelgrimstocht van Heerlen naar Wittem ruim een jaar eerder hadden gepauzeerd. ’s Avonds zijn we terug naar Eindhoven gereden en die nacht kreeg Suzanne weeën. De kaars in de kapel moet nog hebben gebrand toen onze zoon Sam op 11 juni 2017 rond 10.00 uur werd geboren!

Suzanne heeft de zwangerschap op goede wijze voldragen. De bevalling ging goed en Sam is kerngezond. Nee, toch maar geen Gerard, maar we zullen Sint Gerardus voor eeuwig dankbaar zijn voor onze zoon Sam.

Mijn vader vertelde ons dat de naam zeer toepasselijk was, gelet op het verhaal in het Oude Testament over de geboorte van Samuel. De moeder van Samuel was Hanna, die aanvankelijk geen kinderen kon krijgen en na vele jaren bidden lukte het dan toch en noemde zij haar zoon “Samuel”, want “ik heb hem van God afgesmeekt.” En laat Suzanne nu als eerste doopnaam Johanna heten...

Sam is nu 5 maanden oud en maakt het goed. Graag zouden wij hem willen dopen en gelet op de voorgeschiedenis is Wittem de uitverkoren plek om dat te laten doen. Wij hopen daarom dat dit mogelijk is in de Gerarduskapel en wie weet zelfs tijdens Pasen (om de cirkel helemaal rond te maken). Overigens ben ik zelf in de Paaswake gedoopt, wat om een andere reden ook heel bijzonder was, als ik mijn ouders moet geloven. Ik hoop op een positieve reactie uwerzijds.

Met vriendelijke groet,
Joris Luijten

Natuurlijk stemden we toe. Maar vlak voor Kerstmis kregen we een verontrustende brief: Sam was na een epileptische aanval met spoed naar het ziekenhuis gebracht; eerst in Eindhoven, later naar Maastricht. De ouders logeerden drie weken in het Ronald McDonaldhuis, op een steenworp afstand van het bedje van Sam. Medio januari schreef Joris:

Suzanne en ik kijken terug op een aantal zeer roerige weken. Op 6 december jl. kreeg Sam zijn eerste epilepsieaanval. Er volgden angstige momenten als Sam weer een aanval kreeg, onzekerheid, verdriet, maar ook blijdschap als Sam ondanks de aanvallen na een poosje weer vrolijk begon te brabbelen, kraaien, zijn sokken opeten en spelen.

Inmiddels zijn we twee weken thuis, is Sam weer gewend en is het vertrouwen in hem weer flink gegroeid. Wel zal hij nog 1 of 2 jaar medicijnen moeten innemen, maar dat is een kleinigheid.

De afgelopen weken waren zwaar, maar het leed werd door jullie in grote mate verzacht. Suzanne en ik willen jullie allemaal bedanken voor de vele kaartjes, berichtjes, bezoekjes, het branden van kaarsjes et cetera. We hebben ons enorm gesteund gevoeld en zelfs de feestdagen waren toch nog fijn. Vanaf nu kijken we weer vooruit en zien de toekomst voor Sam weer zonnig tegemoet! Veel dank! Mede namens Suzanne, Joris

Sam wordt gedoopt in de Gerarduskapel van Wittem in een gezinsviering op Paaszaterdag 31 maart, 19.00 uur. Iedereen is welkom!