Iris Willems woont al haar hele leven in Partij, het dorp dat Klooster Wittem als parochiekerk heeft. 18 jaar is ze. Ze heeft juist haar eindexamen gymnasium gehaald en staat dus op de drempel van een nieuwe fase in haar leven. 

 

“Wat zijn je plannen met je diploma op zak?”, vraag ik Iris op een zonnige zomerochtend. Een lastige vraag, want ze vindt zo veel dingen interessant en belangrijk. Aanvankelijk had ze een lijst van 40 studies die ze zou willen doen. Inmiddels heeft ze na veel wikken en wegen de lijst teruggebracht tot vier. Maar dat is nog steeds te veel. 

Eigenlijk heeft ze al besloten om een ‘tussenjaar’ te nemen. Daarin wil ze open dagen van universiteiten gaan bezoeken (dat kon vorig jaar door corona niet) zodat ze daarna een besluit kan nemen. Tegelijk wil ze dit jaar gebruiken om een paar weken naar Frankrijk of Spanje te gaan om goed Frans of Spaans te leren. 

En om dat te kunnen betalen, moet ze de rest van het jaar werken. Het wordt dus geen lanterfanterjaar. Ze heeft op dit moment een vakantiebaantje, maar het zou mooi zijn als ze werk kon vinden op een camping in Frankrijk of Spanje. Dan zou ze twee vliegen in één klap slaan.

En daarna studeren. Ze denkt aan een studie die te maken heeft met politiek. Want dat interesseert haar. Tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van maart 2022 stond ze op de lijst van PRO, een lokale politieke partij in de gemeente Gulpen-Wittem. Ze werd jammer genoeg net niet gekozen, hoewel ze wel veel voorkeurstemmen had.

 

Hoe ben je op die lijst terecht gekomen? Heb je jezelf aangemeld? 
“Nee hoor. Twee vrienden maakten een filmpje over politiek voor een opdracht van school en toen kwam iemand van PRO langs. Zij vroeg hun of ze misschien mee wilden denken over het beleid van PRO. Die vrienden wilden dat zelf niet, maar ze hebben haar mijn naam doorgegeven. 

Ik ben toen – om eens te zien wat het was – naar een bijeenkomst van PRO gegaan over het ontmoedigen van alcoholgebruik onder jongeren. Ik vond het interessant, vooral het idee dat je door mee te praten invloed kunt hebben. 
Na een paar maanden ben ik toen lid geworden en heb gezegd dat ik op de lijst wilde staan. Vooraf heb ik me wel nog even verdiept in de andere partijen in de gemeente. Want als je op een lijst staat, moet je natuurlijk wel vinden dat die partij de beste is. 

Ik ben nog steeds betrokken bij PRO. Waarschijnlijk word ik binnenkort lid van de burgerfractie van de partij. Dat is een groep die de gemeenteraadsfractie ondersteunt en die namens de partij deelneemt aan commissievergaderingen.”

 

Die vrienden dachten natuurlijk niet voor niets aan jou. Ze wisten blijkbaar dat jij interesse zou hebben? 
“Ja, ik heb vanaf de brugklas in een debatclub van school gezeten. Daar leerde je een mening te formuleren over allerlei maatschappelijke vragen. Verder heb ik via school meegedaan aan MEP, het Model European Parliament. Dat is een programma van drie dagen waarin je met verschillende scholen de discussies in het Europese Parlement naspeelt. 
Elke school moet een bepaald land spelen en dus ook de belangen van dat land verdedigen. Ik heb meegedaan met MEP-Limburg, daarna met MEP-Nederland en toen nog eens met MEP-Limburg, als voorzitter van een commissie.

Ik zat op school ook in de GSA, de Gender en Seksualiteit Alliantie. Dat is een werkgroep die probeert acceptatie van homoseksualiteit te bevorderen. Wij promootten bijvoorbeeld de ‘paarse vrijdag’. Dat is de tweede vrijdag van december waarop scholieren paars moeten dragen om daarmee hun solidariteit te tonen met lhbt+’ers. 

De GSA was ook een ontmoetingsgroep voor leerlingen die homo waren of die worstelden met vragen over hun seksuele geaardheid. Niet dat alle mensen in de groep homo waren – ik ook niet - maar binnen de groep was het wel voluit geaccepteerd. Ik vind het belangrijk dat mensen kunnen zijn wie ze zijn. Daarom zat ik erbij.”

 

Hoe zie je de toekomst?
“Over de toekomst van de wereld maak ik mij best zorgen. Bijvoorbeeld de overstromingen die hier vorig jaar waren: daarmee kwam de klimaatverandering wel heel dichtbij. En al die schietincidenten in Amerika. Eerlijk gezegd kijk ik nooit naar het journaal, want dan kan ik ’s nachts niet slapen. Ik volg het nieuws wel, maar liever zo dat ik er iets mee kan, bijvoorbeeld via berichtjes op de telefoon die je kunt doorsturen. 

Maar voor mijn persoonlijke leven heb ik wel vertrouwen in de toekomst. Al weet ik nog niet wat ik precies wil, ik geloof wel dat ik goed terecht kom. Want ik kom uit een fijn gezin en heb een goede opleiding. Ik hoor niet tot de groep die de grootste klappen gaat krijgen van bijvoorbeeld de klimaatverandering. Ja, ik voel me best bevoorrecht.”