‘Weet je wat we vanmiddag gaan doen?’ De vraag van opa klonk als een belofte. Maya keek hem nieuwsgierig aan. ‘We gaan de eendjes voeren!’ Opa had zich er de hele week op verheugd, maar Maya keek bedenkelijk. ‘Vind je het niet leuk?’ ‘Ik vind het stomme beesten!’, mopperde Maya. ‘Waarom gaan we niet naar Ikea ontbijten?’ ‘Eendjes zijn toch geen stomme beesten!?’, zuchtte opa.

‘Die grote eenden, die willen al het eten voor zichzelf. Die duwen de kleintjes weg. En sommige pikken het brood gewoon weg uit mijn hand, en als ik iets naar de kleine eendjes gooi, dan trekken ze die het brood nog uit de bek!’ Maya had goed gekeken. De grote sterke eenden aten eerst alles zelf op, tot ze genoeg hadden, en dan mochten de kleintjes hier en daar wat meepikken. Verleden maand had ze met opa een plannetje gemaakt. Opa gooide het brood naar de grote eenden en Maya liep intussen stiekem naar achter om de kleintjes te voeren, maar al snel waren ze allebei door de grote sterke eenden omringd. ‘Tja’, zei opa berustend, ‘dat is waar. Eerlijk delen is niks voor dieren.’ Hij bracht de zak met oud brood weer naar de keuken. ‘Zullen we dan maar naar Ikea gaan?’ En in de keuken mopperde hij er achteraan: ‘maar ik denk niet dat het er daar veel anders aan toe gaat!’