Eerst kwam er een goederentrein. Toen een personentrein. Een fietser zag die trein niet aankomen. Hij werd net niet aangereden. Ik zag de beelden op YouTube. Er werd gesproken over niet gezien hebben. Ik kon niet zien of daar een bel was. Ik kon ook niet zien of de fietser, via oordopjes naar muziek aan het luisteren was. Ik kon ook niet zien of de fietser een sportfietser was of haastig onderweg was naar werk of huis. Ik kon ook niet zien of er een engel in de buurt was.
Waar is die engel dan als het net niet goed gaat? ‘Is het dan iemands uur…?’ zoals iemand zei. Was dat haar geloof of een vorm van zelfbescherming? Zoeken naar zin in de chaos? Haar man is een aantal jaren geleden dodelijk verongelukt. Ik weet dat ook niet alles is te voorkomen, ook al doet Prorail steeds meer om de spoorovergangen te beveiligen. Het drama van Oss is nog vers in het geheugen. Er is geen leven zonder risico’s. Leven is riskant. De een is risicomijdend en de ander ziet er een uitdaging in.
Het filmpje dat ik zag deed me ook denken aan de wijsheid van Wilhelmina Bladergroen, een Groningse hoogleraar in de Kinderopvoedkunde. Ze sprak over goed luisteren en goed kijken. Beiden dus. Haast is onze hedendaagse vijand die zowel goed luisteren als goed kijken bedreigt. Ze bedreigt het menselijk verkeer – ook wel eens communicatie genoemd – van alle dag.
Ik las in de trein het boekje ‘Rinkeldekink’ van Martine Bijl. Ze kwam na haar hersenbloeding in een wereld waarin mensen kunnen kijken en luisteren en waarin mensen daar geen tijd en rust voor hebben. Ze heeft trefzekere waarnemingen vanaf wat ze ‘de ventweg’ noemt.