‘Stoor ik?’ Zo begin ik altijd een telefoongesprek. Je stoort altijd, maar niet altijd ongewenst. ‘Nee, helemaal niet. Ik was juist aan het puzzelen’. ‘Zou hij zorgen hebben’, dacht ik? Dat zou kunnen, maar hij bedoelde dat hij aan het puzzelleggen was. Een van 1000 stukjes. Hij zet er muziek bij op. ‘Af en toe moet ik even pauzeren om er niet hysterisch van te worden’. Eerder op die dag had ik dat woord gehoord bij een boekpresentatie. Een filosofisch boek over de vraag of we allemaal niet hysterisch zijn. Dat zoeken van die puzzelstukjes, vooral die luchten, kan je zo in beslag nemen dat je er helemaal in opgaat. Dan verlies je de grenzen. Maar het werkt uiteindelijk ontspannend. Het is een aangename manier om de tijd door te komen. Ik hoor het van mijn oudste broer. Het maakt mij nieuwsgierig. Ik verbind puzzelen direct met het leven dat als een puzzel kan zijn. Puzzel als een metafoor. Je vindt nooit meer alles terug, vertellen mensen met een groot verlies. Er blijft een gat. Als een detective zoekt een mens soms om de greep terug te krijgen, maar het leven kan voor altijd anders blijven. Een puzzel met een gat die haar glans heeft verloren. Ik stel me voor dat je tijdens dat puzzel leggen, waar mijn broer het over heeft, tot rust kunt komen en allerlei zorgen even kunt parkeren of relativeren, maar ook dat je de vreugde ervaart dat je weer een stukje hebt gevonden dat op zijn plaats valt. Misschien is het ook wel een geestelijke oefening. Het bracht me op het idee om een puzzel te maken van een beroemd schilderij of een wandkleed of een foto. Ik zou het willen aanbieden aan mensen die zich vaak afvragen: hoe kom ik de middag of de avond door? Zou het ongewenste eenzaamheid kunnen verlichten? Puzzelt u ook…?