Met het instorten van het dak van de Notre Dame in Parijs, werd weer eens duidelijk hoe kwetsbaar kerken zijn. Vooral die al eeuwen een prominente plaats in een stad innemen en dat ook, zo lijkt het, voor altijd zullen doen. Totdat er iets gebeurt wat voor veel mensen een bijna traumatische ervaring is, zoals de brand in de Notre Dame. Waarschijnlijk veroorzaakt door restauratiewerkzaamheden. Maar restauratie is onvermijdelijk als de kerk er al sinds de 13e eeuw staat.

De kathedrale basiliek in Paramaribo waarvan hiernaast het interieur te zien is, staat er vergeleken bij de Notre Dame nog niet eens zo lang: eind 19e eeuw werd ze gebouwd. Het tropische klimaat in Suriname maakt dat er voortdurend werk aan de kerk is. In de zeventiger jaren van de 20ste eeuw moest er al gerestaureerd worden, omdat de kerk bouwvallig was geworden. Ze stond o.a. niet meer recht en  termieten (‘houtluizen’ zeggen de Surinamers) hadden het houtwerk flink aangetast. In het schip zijn de ijzeren stangen te zien die het geheel moeten steunen nadat de kerk zo goed mogelijk recht was getrokken. Op 14 november 2010 was de gerestaureerde kerk weer in volle glorie en werd opnieuw geconsacreerd door mgr. De Bekker.

Inderdaad word je helemaal overdonderd door deze grootse houten kerk die in 2014 het predicaat ‘basiliek’ kreeg. Niet alleen de buitenkant met zijn neogotische spitsen van circa 40 meter hoog imponeert, maar zeker ook de binnenkant. In de zijschepen links en rechts en tussen de ribben van het gewelf zijn ramen aangebracht. Het licht kan dus rijkelijk naar binnen stromen. Toen wij, de pelgrims naar Peerke Donders, er een eucharistie meemaakten, stonden de ramen in de zijschepen open, de zon scheen en het waaide een beetje. Het was alsof de Geest, vermomd als een zomerbriesje, door de ruimte zweefde en de mensen begeesterde. Ja, zo voelde het.

Niet alleen de Geest, ook de verering voor de pater redemptorist Peerke Donders ‘vult’ de ruimte. Zijn lichaam ligt in een tombe in een zijkapel en trekt vele gelovigen die de tombe aanraken, er even stil staan, zachtjes een gebed uitspreken, een bloem neerleggen. Peerke, een man Gods.