Een jaar ging voorbij. Weer een jaar. Snel en soms ook langzaam. Een jaar in een onrustige wereld. “Ik ben 90 jaar. Moet ik me alles aantrekken van wat er vandaag de dag gebeurt? Ik probeer kalm te blijven.” Hij woont in een huis bij een zorgcentrum. “Ik ben hier op mijn plek. Je hebt hier alles. Ik kook nog zelf, maar als ik geen zin heb, eet ik hier in de brasserie.” Zijn moeilijkste jaren waren de jaren waarin zijn vrouw dementeerde. “Ik kreeg van haar van alles de schuld…”

Ik probeerde tussen de regels door te luisteren. Hij is nu vier jaar alleen: “Niemand heeft er iets aan als ik met mijn hoofd in mijn handen blijf zitten.” Elke dag maakt hij een rondje. “Ik ontmoet ook nog eens een vreemde. Ik kom uit een dorp met 25 huizen.” Hij maakt gemakkelijk contact. Soms gaat hij naar Antwerpen, of naar Amstelveen waar een van zijn zoons woont. Tot zijn 94ste is zijn rijbewijs nog geldig. Hij bestelt iets te drinken: een palmpje. “Blijf kalm met Palm,” zegt hij met een zachte glimlach. Ik ontmoet hem in de brasserie van een Zeeuws-Vlaams zorgcentrum.

“Laat je de kop niet gek maken,” zei eerder die dag een Rotterdamse tramconducteur. Innerlijk kalm blijven en tegelijk niet koud en onverschillig. Je niet afsluiten voor de onrust die er is bij de jongeren vanwege het klimaat, bij de boeren vanwege hun toekomst, bij de mensen in de bouw, bij al die mensen die op de vlucht zijn.

Is dat een goede wens voor het nieuwe jaar: kalm en betrokken leven? Ook als het soms beeft in je eigen leven? Soms heb je juist dan mensen nodig die kalm en betrokken met je verbonden blijven.
Ik hoop voor 2020 op ‘kalme op mensen betrokken’ leiders met minder impulsieve beslissingen.