De mooie kant van het leven ontdek je soms per toeval. Zo ontdekte ik de schilderijen van John Hacking via een nieuwsbrief waar ik op geabonneerd ben. John is studentenpastor aan de Universiteit van Nijmegen, maar hij is geboren en getogen in het Limburgse Heuvelland. Op vrije dagen wandelt hij hier nog regelmatig en legt zijn indrukken in vorm en kleur vast. In een artikel over de achtergrond van zijn schilderkunst schrijft hij: “Ik laat me inspireren door de Chinese filosofie die uitgaat van het heelheidsidee en een zekere aanwezigheid van het goddelijke of sacrale in het landschap”.

 

Om dit beter te kunnen verstaan, ben ik zelf op een zonnige dag naar het gehuchtje Heijenrath gegaan. Hier kon ik de boerenhoeve Gieveld en het landschap eromheen met eigen ogen bekijken. Het was de moeite waard om er wat rond te dwalen. Het eens zo monumentale gebouw is jammer genoeg tamelijk vervallen. Aan het hek voor de oprit hangt een bordje: ‘verboden toegang’. Via een omweg kan ik gelukkig toch van kortbij een kijkje nemen.

Mijn gedachten gaan terug naar wat John Hacking noemt: ‘de aanwezigheid van het sacrale in dit landschap’. Kan ik dit aanvoelen en versta ik iets van zijn bewogenheid toen hij dit veelkleurige en met krachtige penseelstreken geschilderde landschap maakte? De hoeve lijkt als een soort burcht op de heuvel te staan. Aanvankelijk oogt het geheel wat ongenaakbaar, maar als ik er dichtbij kom, is het een vriendelijke plek. Ik loop door de grote poort naar de binnenplaats. Wat zou zich hier allemaal hebben afgespeeld in het verleden. En als ik mijn ogen laat gaan over de landerijen om de hoeve heen, dan zie ik eindeloze korenvelden die John in zijn schilderij in sterke kleuren heeft weergegeven. Verwijst hij hiermee naar de vruchtbare bodem in deze streek? Zijn prachtig geschilderde wolkenlucht doet in ieder geval ook mee in dit spel van levendigheid en dynamiek. 

 

Ik blijf stilstaan bij de betekenis van het sacrale. Verwijst dit naar stabiele eeuwenoude tradities waarin mensen zich gelukkig weten? Laat het iets zien van hun gastvrije en eenvoudige levensaard? Leeft men hier vanuit een diep vertrouwen in de loop van de seizoenen? Weet men dit alles van generatie op generatie door te geven? Ondanks het verval van de boerenhoeve, dat mij wat droevig stemt, vermoed ik de aantrekkingskracht van deze streek. 
Ik hoor het gelach van spelende kinderen aan de overkant van de landweg. 

 

Ter inspiratie: www.levenshorizonten.com