Het was herfst, maar de meeste bladeren zaten nog aan de boom. Ik liep tussen de buien door. Het was net na een fietstunnel in een berm. Daar lag hij – of is een stoel een zij? – op haar zij. Ik zette haar rechtop. Ze was zonder zitting. Was iemand er doorheen gezakt? De tijden waren zwaar. Met al dat thuiswerken. Ze was lichtgroen overgeschilderd. Was ze van oma naar een kleinkind overgegaan of gewoon van een marktje? Jan des Bouvrie was juist overleden. Dood en sterven geven altijd te denken en zetten aan tot nadenken. Generaties hadden op hem gezeten en nu zitten we cyclisch op een Piet Hein Eek. Rechtop zitten hoorde ik mijn moeder zeggen. Ik fotografeerde de stoel met mijn IPhone. Ze kreeg nog even een nieuw leven en werd tot meditatie over stoelen in mijn leven. Over de mattenmaker nog aan de deur. Over stoelendans op de jaarlijkse kermis. Over van een stoel geduwd worden. Over de stoel op de eerste rij en op het podium en de achterste stoel en “vriend kom naar voren…” Ik ken een hotel waar het ook goed eten is aan een lange tafel met allemaal verschillende stoelen. We leven geïndividualiseerd en zoeken toch een plaats aan tafel. Weet je nog waar je aan tafel zat toen je thuis was? Wat gebeurde er met het lege stoeltje op school toen dat meisje was verongelukt? Zo kan een eindje omlopen met aandacht een klein binnenloopje worden. Ik dacht aan een vakantie in Heidelberg, waar we in een zijstraatje een werkplaats binnenliepen voor mensen die om redenen moeilijk werk vinden en daar oude stoelen herstelden. Prachtexemplaren. Misschien gaat u nu ook denken over stoelen in uw levensloop.