Tijdens een studiedag van de redemptoristen afgelopen jaar in Duitsland zat ik met Johannes Schroers (22 jaar) in een groep waar we discussieerden over gemeenschapsleven. Hij stelde allerlei boeiende vragen en maakte me nieuwsgierig. Toen ik hem vroeg voor dit interview, vond hij dat erg leuk. 
Hij steekt direct van wal: ”In mijn pas staat dat ik geboren ben in Houston in de Verenigde Staten, maar daar heb ik geen herinneringen aan. Mijn ouders zijn vrij snel na mijn geboorte teruggekeerd naar Duitsland waar we in Woldrechthausen in Nedersaksen zijn gaan wonen. Toen ik ongeveer zes jaar was, verhuisden we naar Kirchhellen waar ik nog steeds woon. Ik ben hier naar de basisschool en het gymnasium gegaan. En op dit moment studeer ik psychologie in Essen, niet ver hier vandaan. Ik heb pas mijn bachelor afgerond en begin nu met de masterstudie”.

 

Je bent dus geworteld in Kirchhellen?
“Ja, inderdaad. Ik heb ook nog altijd een goede band met verschillende mensen van het gymnasium. Zij hebben mij namelijk gevormd, onder andere op het gebied van muziek. Zo kreeg ik de kans om in 2014 een tweejarige parttime opleiding te volgen voor kerkmuziek. Als 15-jarige was ik al gekwalificeerd om eucharistievieringen te begeleiden als organist en dirigent van een koor. In die tijd heb ik aan de redemptoristen van het ‘Jugendkloster Kirchhellen’ gevraagd of ik als invaller op zondag tijdens de eucharistievieringen mocht spelen. Ik was welkom, heel bijzonder … 
En van het een kwam het ander, want toen de vaste organist stopte, mocht ik zijn taak overnemen. In die tijd nam ik ook op het gymnasium de leiding van het schoolkoor op me. Toen kon ik echt doen wat ik altijd zo graag had gewild: met jongeren die kwamen, zingen en muziek maken, proberen een gevoel van saamhorigheid op te bouwen. Dat had ik namelijk als kind op school als goed ervaren en dat wilde ik graag doorgeven. Ik heb met dit schoolkoor – naast al het huiswerk en de proefwerken die we ook allemaal nog moesten maken – heel wat projecten opgepakt. Zo heb ik met hen een muziekvideo gemaakt en gaven we ook concerten. Toen vroeg de leiding van het Jugend­kloster of ik iets dergelijks ook kon oppakken voor hun jongeren. Zij hadden allemaal een verschillende achtergrond en sommigen waren zelfs niet geïnteresseerd in muziek; maar dat maakte mij niets uit. Ik werk dus nu als jongerenwerker in het Jugendkloster voor 20 uur per week. Ik zeg wel altijd tegen mensen: ik ben student en daarnaast pak ik allerlei muzikaal jongerenwerk op”.

 

Ik wist dat Johannes psychologie studeerde en ben benieuwd waarom hij voor deze richting gekozen heeft. Want lag het niet voor de hand dat hij naar het conservatorium ging?
Dan vertelt hij enthousiast: “Voor veel mensen is het een grote sprong van muziek naar psychologie, maar voor mij niet. Ik ben al altijd heel erg geboeid geweest hoe mensen met elkaar omgaan en met elkaar in gesprek gaan. Interessant vind ik dat daar waar mensen samenkomen ze vaak heel gemakkelijk met elkaar omgaan. Over dit alledaagse leven nadenken, is voor mij al een wetenschap op zich. Daar wil ik me graag verder in verdiepen. Daarna kan ik dan nog altijd muziek of een ander creatief vak studeren. De coronapandemie heeft mij namelijk ook geleerd, dat wanneer je musicus bent, je vaak een contract krijgt voor maar 2-3 jaar. Dan zou ik van het ene naar het andere contract moeten werken en dat vind ik lastig. Want dat zou ten koste gaan van de inhoud van het vak.”

 

Wat betekenen de redemptoristen voor jou?
“De redemptoristen zijn heel laagdrempelig in de benadering van mensen. Ik hoef niet eerst de Bijbel gelezen te hebben of andere zaken te bestuderen, maar ik ben welkom in hun gemeenschap. Ik ervaar in het dagelijkse leven wat de betekenis is van de verhalen uit het evangelie. Ik zie dat jongeren van mijn leeftijd zoeken naar antwoorden op allerlei levensvragen, maar ook vooral naar een houvast in het leven. Vroeger vond je dit in de kerk, maar de taal die er wordt gesproken wordt door ons niet verstaan. Jongeren hebben het gevoel – dat vertellen ze mij tenminste – dat ze eerst iets moeten leren en dat maakt hen onzeker. Dat is eigenlijk heel jammer, want ik denk dat spiritualiteit een belangrijke rol speelt in ieders leven. Het kan je de kracht geven op momenten dat je het leven niet zelf in de hand hebt. Jongeren leven met veel vragen, zoals: wat betekent mijn leven en wat zou ik willen bereiken? Ik denk dat veel jongeren er ook van overtuigd zijn dat je niet alleen leeft voor jezelf, maar ook leeft voor de ander. Dat komt in het evangelie voor mij ook steeds terug”. 

 

Hoe wil je dit hier oppakken?
“Twee jaar geleden hadden we een gebedsdienst met als thema: ‘Licht en Leven’. Dat willen we dit jaar weer oppakken. Het bestond uit zang en impulsen waarover je kon nadenken. Er werden ook korte verhalen verteld: evangelieverhalen in gewone taal. Het was heel laagdrempelig en ik ontmoette mensen die normaal gesproken nooit meer naar de kerk kwamen. Zulke vieringen zouden dus ook mogelijk moeten zijn naast oudere vormen zoals rozenkransgebed en klassieke vieringen. Ik wil me echt inzetten om met jongeren kerk te kunnen zijn en dat zij zich niet hoeven te voegen in ‘aangepaste’ bestaande vormen. Dan zullen jongeren ervaren dat ze mogen groeien en zich mogen ontwikkelen. Het gaat er niet om dat ze zelf in het middelpunt staan, maar dat ze aan anderen hun enthousiasme kunnen doorgeven. Dat zie ik als een enorme drijfveer”.

 

Droom je ervan om in de toekomst ergens anders heen te gaan? 
“Ja, inderdaad. Ik sprak laatst met Vincent, een medestudent uit Bonn, hij was in Indonesië geweest, heel spannend. Ik zou misschien later als vrijwilliger ook nog eens naar een land willen gaan waar men heel anders leeft dan hier in Duitsland. Die ervaring zou ik wel willen.  Ik ben pas 22 jaar en heb nog een leven voor me …”

 

zie ook: www.jugend-kloster.de