De heuvels baden in de zon.
Glimlachend monsteren zij
een plukje wandelaars in het dal.
De paden willen niet
wakker worden,
zij ruiken nog naar dauw
en hier en daar naar vroege hond.
De wandelaars vorderen
langzaam maar zelfverzekerd.
De heuvels kijken hen
goedkeurend na.

Een wandelaar is licht achterop geraakt.
Hij verzamelt herinneringen voor morgen.
Een veldkruis poseert gewillig
voor zijn fototoestel. Zijn metgezellen
wachten geduldig bij elk volgend kruispunt,
waar hem telkens een nieuwe
herinnering te binnen schiet.

Wim Oehlen, uit: Bissebeekse verzen