De bus is door een defect vertraagd. Ik wil met de bus naar de boekhandel om dan te voet weer naar huis te gaan. De chauffeur is zo te zien niet uit zijn humeur. Hij is van Marokkaanse geboorte en groet hartelijk terug. 

Enkele haltes verder stappen er een meisje en een jongen in. Ze willen cash betalen, maar dat kan niet. Ze kunnen ook niet met een kaart betalen. Ze zijn Duitse toeristen. Dan zegt de chauffeur in het Engels: “I close my eyes.” Ze mogen gratis mee. Ik zit rechts vooraan en complimenteer hem voor deze ‘Gastfreundschaft’. Het Duitse woord voor ons ‘gastvrijheid’. 

Bij de boekhandel is het boekje ‘Laatste Lente’ van de weduwe van de korte verhalenschrijver A. L. Snijders aangekomen. Beiden hadden ze hun partner verloren en ze leerden elkaar kennen. Voor korte tijd, maar al die tijd verliefd. Ook na de dood van een dierbare kan het leven weer intens zijn. 

Ik loop langs de Maas terug. Een man spreekt me aan. In 2010, zo blijkt, was ik in het verpleeghuis bij het sterven van zijn moeder. Hij is de jongste. Hij mist haar nog vaak. “Ik had een speciale band met mijn moeder…” Hij vertelt me van het werk dat alles met containers en vervoer te maken heeft. 

Dan probeert een man met een ijsco-kar ons een ijsje te verkopen. Hij blijkt een ondernemer te zijn die sober leeft. Hij vertelt dat hij deze week tweemaal geld heeft gekregen van vaders aan wie hij vorig jaar ijsjes voor hun kinderen verkocht, maar de vaders hadden toen geen geld bij zich. Het kleine geluk voor de kinderen ging boven het geld. “Hoe mooi is vertrouwen…” zegt hij.  

Het zijn mooie verhalen – echt gebeurd – in een tijd waarin zo vaak gezegd wordt: “Wie kun je nog vertrouwen?” Misschien wel meer dan je denkt. Je kunt zelf beginnen met vertrouwen geven. Kent u ook zulke ervaringen?