Een jaar geleden had ik een straatpraatje met hem. Het was onderaan een stenen trapje dat je naar de Schiedamsedijk voert. Er stond een bordje bij de plantjes met de vraag niet over ze heen te lopen. We hadden het over streven om Rotterdam meer een groene stad te laten worden. Toen kwam ik uit de stad. Vandaag liep ik op mijn dagrondje naar het centrum. Het straatje waar hij boven een garage-schuur woont, zag er groener uit dan een jaar eerder. Hij was op de stoep met hout aan het werk. Beter gezegd: hij was aan het opruimen. Hij was bezig een oude houten toiletbril en de deksel glad te schuren en te lakken.

Dat moest een aantal keren gebeuren. Dan werd het weer een mooie wc-bril, zoveel mooier dan al die witte plastic ringen die je momenteel overal ziet. Deze man, veertiger, hield van verduurzamen en hergebruiken. Zo’n geschuurde ring en deksel en bovendien een op goede hoogte staande pot: wie let daarop? Misschien wel de mensen die vanwege een ziekte vaker moeten of soms lange tijd moeten zitten. Een kwelling kan het zijn waar niet veel over gepraat wordt.

Later in de dag las ik een verhaal uit de bundel ‘Schwung’ van Wilfried de Jong. (Uitg. Podium 2023) Hij vertelt van zijn aankoop in Limburg van een nieuwe bas. De Tsjechische maker heeſt er drie op voorraad. Zij vertelt over die ene die ze Judas noemt. Het waarom van deze naam staat in dat verhaal. Deze bas is gemaakt uit de deuren van een biechtstoel uit een kerk die gesloten werd. Een andere bas, een contrabas, heet ‘Torch’ wat ‘Fakkel’ betekent. Genoemd naar Jan Palach die zich in Praag in brand stak nadat de Russen waren binnengevallen.

Het verhaal van dat houten meubel voor het kleinste kamertje en de verhalen over de contra- bassen kwamen op deze mooie dag naar me toe. Verduurzamen, schuren, hergebruiken maken het leven mooier. Hebt u daar ook ervaring mee?