Broeder Stefan Jegge woont momenteel in een zorgcentrum in Baden (Zwitserland), nadat hij acht jaar geleden een hersenbloeding kreeg. Ondanks zijn handicap bezoekt hij zijn medebroeders in Matran vrij regelmatig. Zo ontmoette ik hem daar vorig jaar augustus. Toen ik hem vroeg voor een interview, reageerde hij enthousiast. Hij vertelt heel graag. 
“Als 19-jarige jongen trad ik in 1962 in als broeder bij de redemptoristen. Kort daarna werd ik gevraagd om als kok te gaan werken in het pas geopende Collège in Matran (Fribourg). Ik kookte hier dagelijks voor 120 personen: studenten, broeders en paters. 

Mijn kookkunst werd opgemerkt door de generale overste pater Josef Pfab. Hij vroeg mij of ik in het generalaat in Rome wilde komen koken. Zo verhuisde ik naar Rome. 

Het waren zeven heerlijke jaren, omdat ik kon koken voor een internationaal gezelschap van wel honderd redemptoristen. Met velen van hen sloot ik vriendschap en zij nodigden mij uit om hen een keer ‘thuis’ te bezoeken. Zo bezocht ik medebroeders in New York, in San Francisco en in Tucson in Arizona. 

Het retraitehuis van Tucson lag midden in de woestijn en ik herinner me de stilte van die plek nog goed. We baden zeven maal per dag en dat gaf mij nieuwe inspiratie als redemptorist. Ik ben nog steeds erg dankbaar dat ik er drie jaar als kok mocht werken.  

Toen ben ik verder gereisd naar Mexico-City en twee jaar later naar mijn medebroeders in Guatemala, Argentinië en Brazilië. In deze landen ontdekte ik tot mijn verbazing dat de broeders redemptoristen een andere positie hebben. Ze worden vooral als hulpje gezien, terwijl de broeders in Europa goede zelfstandig werkende vakmensen zijn. 

Met veel plezier reisde ik vervolgens naar India, Japan en Mindanao, dat in het zuiden van de Filipijnen ligt. Hier werkte ik zeven maanden als kok voor studenten.

In 1991 vroeg pater Karl Widmer, de provinciaal, of ik wilde terugkomen naar ons klooster in Baden. Hier heb ik toen 25 jaar als kok gewerkt, maar ging wel regelmatig met jongeren mee op jeugdkamp. Na mijn herseninfarct – eind 2012 – heb ik nog wel geholpen in de keuken, maar het werk werd toch te zwaar voor mij. Ik ben blij dat ik nu in een mooi zorgcentrum woon en iedere dag mijn wandeling kan maken in het stadspark. Dat houdt mij fit. En als het weer mogelijk is, zal ik mijn medebroeders in Matran weer gaan bezoeken”. 

---

Lasagna met tomatensaus en ‘weichkäse’

Lievelingsrecept dat Stefan veel heeft gemaakt tijdens jongerenkampen

 

De lasagnablaadjes moeten als een soort crêpes (‘Ommel’ in het Zwitsers) worden uitgerold.
Besmeren met tomatensaus en dan een laagje weich­käse, vervolgens weer een lasagnablad, tomatensaus en weichkäse. Dit drie – vier keer herhalen.
Gedurende 45 minuten bakken in de oven op 180 graden.