Ysaline Arakelian studeert Communicatie en Multimedia Design in Maastricht. Op dit moment werkt ze in Pelgrimsoord Klooster Wittem aan haar afstudeerproject. Ik maak kennis met een bevlogen en enthousiaste jonge vrouw.

 

Wil je eerst iets vertellen over jouw achtergrond?
“Ik ben geboren in Grimbergen, vlak bij Brussel. Mijn familie komt uit het zuiden van Turkije, maar we zijn van oorsprong Armeniërs. Tijdens de genocide van 1915 werd een deel van ons land ingenomen door de Turken. Mijn familie is een mix van culturen: Turks, Armeens en een beetje Grieks langs mijn moeders kant. Ik herken mijzelf meer in de Armeense cultuur die ik fascinerend en als heel rijk ervaar. Dus ik zal niet snel zeggen dat ik een Belgische ben, terwijl mijn broer zich wel Belg voelt. 
Omdat mijn moeder bij de Europese Commissie werkte, ben ik naar de Europese school gegaan van mijn tiende tot zeventiende jaar. Ik zat in een Franse klas, maar ik spreek ook goed Engels. Verder waren er klassen in het Italiaans, Spaans, Fins en Zweeds. Ik wilde graag naar het buitenland gaan en ben even in Ierland gaan kijken, maar toen ik daarna in Maastricht mijn broer bezocht, werd ik helemaal verliefd op de opleiding aldaar in Communicatie en Multimedia Design”. 
Wat trok jou zo aan in deze studie?
“Op de middelbare school merkte ik dat ik niet zo’n fan was van theorie, maar dat ik veel meer gericht was op kunstvakken. We hadden bijvoorbeeld een vak dat een mix was van fotografie en grafisch design en dát was iets wat ik echt leuk vond”.

 

Hoe moet ik me dat voorstellen?
“Ik heb tijdens mijn opleiding in Maastricht het project een ‘narratief verhaal’ gedaan. Vanuit een kunstwerk heb ik eerst een verhaal geschreven en er toen een ‘roddelblad’ van gemaakt. Dat kunstwerk was het schilderij ‘De klaprozen’ van Claude Monet. Op de voorkant staat dit schilderij afgebeeld en in het blad vertel ik dan allerlei verhalen uit zijn leven die niet bekend zijn; bijvoorbeeld over zijn vele vrouwen en kinderen. Als ik er zo mee bezig ben dan denk ik: Ja, dit is Ysaline, dit is iets wat ik leuk vind. Ik schrijf graag over rare dingen en verwerk grafische elementen erin. Je leest het als een blad van nu, maar de sfeer en de beelden zijn uit de periode van Claude Monet (1840-1926). Het herinnert mij ook aan iets wat ik meemaakte toen ik zeven jaar was. In onze klas kwam een actrice voor een workshop. Ze was aangekleed als een van de vrouwen van Claude Monet en onze klas werd omgetoverd tot een schilderij van Monet. We zaten dus in het schilderij en de actrice vertelde verhalen en wij mochten daarna zelf schilderen. Dat was zó leuk!
Zoiets doe ik nog altijd in de vakantiemaanden met kinderen van drie tot twaalf jaar in het ‘speelpleinwerk’. Ik bedenk dan samen met de kinderen thema­spelletjes en daarbij zingen en dansen we. Op die momenten voel ik me weer een beetje die actrice uit mijn kinderjaren”.

 

 

En jouw afstudeerproject gaat over Klooster Wittem?
“Ja, ik wil graag het verhaal van het klooster, van Gerardus en Maria, op een moderne en multimediale manier vertellen. Ik heb onderzocht wat er allemaal verteld wordt en hoe ík het verhaal kan vertellen. Of dit uitgevoerd wordt, valt nog te bezien, maar binnenkort presenteer ik het verhaal in Wittem. Ik werk er vier volle maanden aan en in juni ben ik dan klaar met mijn studie. Ik heb dan in principe mijn diploma in mijn hand”.

 

En dan? 
“Ik werk momenteel parttime als grafisch ontwerper bij een marketingbureau en dat wil ik graag blijven doen. Daarnaast wil ik heel graag weer animatie en illustratie voor mijzelf oppakken. Ik ben namelijk iemand die graag praat over thema’s die men niet vaak bespreekt, bijvoorbeeld de Armeense genocide. Dat is ook de voorgeschiedenis van mijn familie. Ik wist er weinig over en heb toen aan mijn opa gevraagd: “Wil je mij eens vertellen welke verhalen er zijn”? Ik merkte dat hij wat terughoudend was en tegelijk begreep hij dat ik geïnteresseerd was. Ik heb met hem gesproken en het was zo fascinerend om de persoonlijke verhalen te horen. Vroeger was opa zwijgzaam, maar nu deelt hij meer zijn mening over politieke zaken. Ik vermoed dat mijn opa nu een last minder heeft op zijn schouders.
Voor mij is het belangrijk dat er over alle thema’s gesproken moet kunnen worden en er minder taboes zijn. Als je niet met elkaar spreekt, blijf je in je eigen wereld opgesloten. Ik hoop dat mensen zich hierdoor meer openstellen voor nieuwe culturen, nieuwe ideeën en op een andere wijze nadenken over gebeurtenissen”.

 

Meer weten over Ysaline? Zie haar website: ysalinearakelian.com