Eind februari kreeg ik het bericht van mijn familie dat de gezondheid van onze moeder erg verslechterde en dat het raadzaam was naar huis te komen. In de tijd van de zeilboten kostte de overtocht een twee maanden, met de stoomboot werd de tocht al verkort tot twee weken en in deze tijd duurt de reis alles bij elkaar genomen een dag. Er was plaats genoeg in het vliegtuig al verloor ik wel enkele dagen vanwege de testen voor corona. 

 

Een ongemakkelijk erfstuk
Behalve de bezoeken aan moeder probeerde ik ook wat andere dingen te doen. Mijn zaakwaarnemers, Ludo en Christine, vertelden mij dat een zekere Norman Lamb met mij wilde praten. 
Norman was misdienaar geweest in de parochie waar ik mijn pastorale stage deed in 1984. Hij, zijn broers en ouders waren van die trouwe katholieken waar je als pastoor op bouwt en ze waren me altijd wat blijven volgen via de rondzendbrieven die ik verstuur. Norman wilde het met mij hebben over een kelk. 
Ik ben naar Gouda gereisd en hoorde wat het geval was. Een oom van hem, gewijd in 1960, had van de familie een kelk gekregen, zoals dat de gewoonte was. Na zijn sterven had de familie zich afgevraagd wat te doen met de kelk. Norman wilde niet dat hij gebruikt zou worden als vaas voor bloemen of ballpointhouder en had hem onder zijn hoede genomen. 
Allengs was hij toch gaan vinden dat een kelk niet een museumstuk is, maar dat hij gebruikt moest worden. Hij was op het idee gekomen mij te vragen of ik die kelk niet wilde hebben voor gebruik bij mijn werk in de parochie. De kelk was prachtig, eenvoudig, strak en met een gegraveerde afbeelding van de verrezen Jezus. Geen barok geval vol tierelantijntjes. 
Ik was getroffen niet enkel door het aanbod van een mooi voorwerp, maar vooral ook door de gedachte die erachter zat: een kelk moet gebruikt worden in het liturgische centrum van de katholieke gemeenschap, de eucharistie. Zo had ik geen spijt van mijn treinreis: ik kreeg een prachtige kelk en een nog mooier getuigenis van iemand die binnen de kerk spiritueel zoekend is. 
Toen ik ’s avonds terug thuiskwam, bood mijn zwager aan om de kelk mooi op te poetsen: zijn moeder had hem geleerd hoe dat te doen. Hij is van hervormde huize. Die oecumenische daad was dan ook mooi meegenomen …

De kelk blinkt opnieuw
Terug in Brazilië, in mijn parochie kon ik na de verplichte quarantaine weer beginnen met het lezen van missen. Dat doen we hier allemaal buiten, om zo te vermijden dat mensen besmet raken. Een heel mooie ervaring, vind ik. Overal staan mensen op afstand, in de schaduw van bomen, voor hun huis, in de auto om de mis bij te wonen. Natuurlijk gebruiken we altijd een kleine geluidsinstallatie. 
Nu is het pastoraat hier gericht op het vormen en ondersteunen van kleine gemeenschapjes. Mijn actuele parochie is klein en hier liggen verspreid over 600 vierkante kilometer tweeëntwintig kapelletjes-gemeenschapjes waar de mensen samenkomen. Ze houden eigen vieringen en wekelijks worden er kwesties doorgenomen m.b.t de sacramenten, maar ook m.b.t. armen, de corona-epidemie, het bijhouden van de kerkgebouwtjes etc. 
Maandelijks lees ik overal de mis. Nu neem ik mijn nieuwe kelk mee en is het zichtbaar waar deze kelk voor staat in het middelpunt van de belangrijkste gemeenschapsviering rondom de verrezen Christus zoals de kelk laat zien. 

Samenkomen en delen
Christendom is geen louter individuele zaak. Kenmerkend is dat je samenkomt met anderen, verschillen overbruggend. In het boek Handelingen van de Apostelen lezen we twee keer hoe het ideaal was waar die gemeenschappen aan probeerden te doen: delen. 
Daar staat die kelk natuurlijk ook voor. Zo kun je ook de wonderbare broodvermenigvuldiging opvatten: de mensen die van huis brood en vis hadden meegenomen, begonnen dat met anderen te delen en zo kon die hele menigte gevoed worden.
Deze kelk zal mijn gangen hier vergezellen om mensen samen te brengen rondom de verrezen Heer en op te roepen om niet te blijven steken in egoïsme en individualisme. Of ze ooit nog terug zal gaan naar Nederland om daar hetzelfde te doen, weet ik niet. Dat ligt aan jullie.

 

---

 

U kunt het werk van pastor Jan Joris Rietveld in Brazilië steunen, door uw gift over te maken op bank­nr NL78 INGB 0006 742 638 van de Redemptoristen, onder vermelding van ‘Gift Brazilië’.
We zijn u nog het eindbedrag verschuldigd wat u vorig jaar voor de Filippijnen hebt geschonken.
Dat is € 12.084. Namens de redemptoristen daar en hun medewerkers: hartelijk dank!