“Of ik ook een spaarzegel wil?” Ik koop altijd koopzegels bij de Jumbo, maar deze bij de Lidl zijn gratis. Ik kom maar af en toe in de Lidl. Een no-nonsense supermarkt. Ik zeg: “Nee, dank je wel…” “Mag ik uw zegel?” vraagt de vrouw achter me. Ze lijkt me van mijn leeftijd. Ik word nieuwsgierig en vraag aan de caissière waar je voor kunt sparen. Ze laat een klein geel knuffeldiertje zien. “Ik spaar ze voor mijn kleindochter,” zegt de vrouw achter me. “Ik heb alleen wat knuffelbeestjes die ik op straat zag liggen,” zeg ik. Uit een tas gevallen. Ik ben er een paar maal voor van mijn fiets gestapt. Aan een kassa is geen tijd voor lange verhalen. De vrouw na me krijgt mijn zegel. Zij glimlacht, de caissière en ik ook. Alle drie een moment van geluk. Wie weet heeft de vrouw maar één kleinkind en niet veel geld voor dure knuffels. Een oma die wat meebrengt, is al snel de favoriete oma. De oma die bijna nooit wat meebrengt, bevindt zich in een pijnlijke concurrentiepositie. Bij de Lidl komen vaak mensen die met minder moeten zien rond te komen. Zo een extra gratis zegel die het spaarboekje sneller vol maakt, kan meer waarde hebben dan ik denk. “De eenzamen staan ongezien naast ons,” zei de dichter F. Starik. Ook de armen. Ik denk dan niet alleen aan de minima en de mensen met een klein of helemaal geen pensioentje, maar ook aan de mensen die niemand en niets meer hebben om te knuffelen. Gaan zeggen dat hun leven voltooid is.

Ik was naar de Lidl gegaan omdat ik ontdekt had dat ze er Gerardusbier verkopen: winterbier, dubbel, blond en tripel. “Een vreemde eend in de bijt” las ik. Niet alleen vind ik het een lekker biertje, maar ik steun ook graag het klooster Wittem. Gerardus heeft voor heel wat mensen in de loop van de tijd een bijzondere betekenis gehad of gekregen. De toekomst van het klooster is onderwerp van gesprek. We hopen maar dat de bedevaartsplaats en de vele pastorale initiatieven en de boekhandel niet verloren gaan. Ik drink in de avond graag een glas op ze, al zal dat ene glas niet echt veel zoden aan de dijk zetten. En zo een zegel zet ook niet veel zoden aan de dijk, maar wie weet betekent het meer dan ik weet. Bij de Jumbo ga ik door met het sparen van de koopzegels. In een werkplaats in Zutphen zag ik een jaar geleden wandelstokken waarin de levensloop was uitgesneden. Er zat veel werk en liefde in. De prijs was niet overvraagd, maar ik wilde er voor sparen. Binnenkort ga ik al die zegels inplakken en kijken hoever ik ben. Dan ga ik weer naar die werkplaats niet ver van het station. Vanuit Wittem zijn er heel wat wandeltochten uitgezet. Routes om te knuffelen vanwege de vele vormen van schoonheid. Geluk is niet te koop, maar krijg je gratis en komt soms onverwacht stap voor stap naar je toe, maar je moet ook zelf stappen zetten. Toen ik dit schreef, was het de eerste dag van de Olympische Winterspelen 2018. De zus van de Noord-Koreaanse leider had een blauwe enveloppe met een uitnodiging. Het is als een gratis spaarzegel. Het kunnen er meer worden. Een eerste stap op een lange tocht. Spaart u ook en waarom? Op welk geluk hoopt U?