Mette kwam de trap af. ‘Hè nee!’, riep mamma, ‘Je hebt toch niet weer de zolder overhoop gehaald?!’ Mette snuffelde graag in de oude dozen. ‘Kijk eens wat ik heb.’ Ze hield mamma een poesiealbum voor de neus. Mamma ging ervoor zitten en veegde de handen aan haar schort af. Ze opende het boek. ‘Mijn poesiealbum’, zuchtte ze. Op de eerste bladzijde stond met dikke letters IKKE. Daaronder: Ikke 7 jaar. Ikke 120 centimeter. Ikke 25 kilo. Ikke houd van karamelpudding. Ikke vind poezen en olifanten lief. Ikke wil later verpleegster worden. Mette keek mamma aan. ‘Dat ben jij niet hè?
Jij bent veel groter en je hebt een hekel aan poezen. Misschien weeg je wel meer dan 25 kilo...’ ‘Jawel’, zei mamma, ‘vroeger was ik dat wel.’ ‘Ja maar, dan bèn jij dat toch niet. Want nou ben je anders.’ Mette was iets heel belangrijks op het spoor gekomen. ‘Ik ben degene die ik was toen ik drie was en ook degene die ik zal zijn als ik 73 ben, en zelfs degene die ik had kunnen zijn als ik in een ander land was opgegroeid. Moeilijk hè?’, zuchtte mamma. ‘Helemaal niet’, zei Mette. ‘Ik ben eigenlijk iedereen.’