Claudia Van den Hof-Brok (38 jaar) doet regelmatig mee aan pelgrimswandelingen die we vanuit Wittem of de Stichting Pelgrimswegen & Voetpaden organiseren. Vorig jaar liep zij ook mee met het zevendaagse PeerkePad van Tilburg naar Wittem. 

 

Claudia is tijdens het wandelen geen drukke prater. Ze valt wel op door haar fototoestel steevast om haar hals. Af en toe blijft ze even achter, als haar oog valt op iets dat ze op de gevoelige plaat wil vastleggen. Na afloop van PeerkePad van vorig jaar september verraste ze de tien overige deelnemers met een prachtig boek met foto’s die ze onderweg stilletjes had gemaakt, aangevuld met korte mooie teksten. 

Ik heb al vijftien keer met een groep het PeerkePad gewandeld, maar dankzij haar foto’s zie ik details die ik nooit had opgemerkt. Ik moet bekennen dat ik wel het grote geheel zie van het mooie landschap waar we doorheen trekken, maar ik heb (te) weinig oog voor dat bijzondere bloempje en dat leuke venstertje van een boerenschuur die haar niet ontgaan tijdens het wandelen. Haar camera is haar derde oog.

Halverwege het PeerkePad heeft Claudia een dag niet meegewandeld, maar overbrugde die met de bezemwagen. Ze zegt daarover: “Ik heb sinds tien jaar een vorm van reuma die me erg kwetsbaar maakt. Wandelen is op zich goed voor mijn gezondheid, maar ik moet altijd oppassen omdat het ook zijn grenzen kent. PeerkePad was een echte  uitdaging voor mij; het was de eerste keer dat ik een week achtereen op pad was. Maar een dag vol zon en lange stukken asfalt had me opgebroken en heb ik het moeilijke besluit genomen om een dag rust te nemen.” 

 

Toen ze dat de avond tevoren kenbaar maakte aan medebegeleider René Haustermans, vroeg hij haar: ‘Kun je morgenvroeg ons niet op pad sturen met een mooie gedachte?’ Ze pakte ook dat als uitdaging op en schreef diezelfde avond nog een overdenking waarmee zij de nieuwe wandeldag voor ons opende.

Kort na deze PeerkePad-wandeling moesten we als redactie van het Gerardus Magazine de thema’s gaan vastleggen van jaargang 2022. Ik dacht meteen aan Claudia met haar mooie foto’s en gedichten. Zo is de ‘foto-meditatie’ ontstaan die steeds aansluit op het hoofdartikel. En deze rubriek ‘wandelend overwegen’ is een mooi podium om nader met haar kennis te maken.

 

Claudia, heb je altijd al veel gewandeld? 
“Vroeger wandelden en fietsten we vaak tijdens vakanties in Nederland. Toen ik met reuma thuis kwam te zitten, heb ik het wandelen terug opgepakt. 
In Wittem maakte ik kennis met het pelgrimeren. Door oma kwam ik er al geregeld. Het was een gewoonte om een kaarsje bij Gerardus aan te steken als er iets was. Zelf ben ik dit blijven doen.

Toen jullie zelf zomerwandelingen gingen organiseren, heb ik me daarbij aangesloten. Ik ben geen type om in kerkbanken te zitten. De Palmpasentocht waarbij we palmtakjes staken op de wegkruisen die we tegenkwamen en waar we bezinningsmomenten hielden, was voor mij een kennismaking om op een andere manier met het geloof bezig te zijn.”

Een andere passie is het fotograferen. Je bent zelfs beroeps geworden.

 

Hoe is dat gekomen?
“Na mijn opleiding SPH en werkzaamheden in de hotel­entertainment, ben ik op een callcenter gaan werken. Hier begonnen de reuma-klachten. Toen mijn contract afliep, zei mijn man Roland: waarom ga je niet doen wat je leuk vindt: fotografie! Ik ben toen een avondopleiding gaan volgen en daarna ben ik stapje voor stapje mijn freelance baan gaan opbouwen. 

Ik doe veel kinderfotografie en maak familiefoto’s. Ik word ook gevraagd voor communiefeesten en andere evenementen. Min of meer vast werk doe ik voor een horeca-makelaar: foto’s maken die de verkoop van een bedrijf aantrekkelijker moeten maken.”

 

Wat maakt wandelen tot pelgrimeren?
Die vraag hield haar ook na het gesprek nog bezig, want ’s avonds stuurde ze mij een mailtje, dat ze er nog eens over had nagedacht, bedachtzaam als ze is. Wat ze schreef, is een mooie afsluiting van deze bijdrage. “Ik zou pelgrimeren zo willen formuleren: dat is lopen met je hart, open staan voor wat op jouw pad komt. Bewust kijken naar je omgeving. Het bezinnend effect, dat zijn de gedachten die komen opborrelen bij wat je ziet. Maar ook open staan voor bijzondere ontmoetingen en gesprekken met onbekenden. Durf te (ver)dwalen en doe wat spontaan in je opkomt. Van het pad afwijken of een tentoonstelling of kerk bezoeken. Er is geen goed of fout in pelgrimeren, het is jouw eigen reis, waarbij verwondering centraal staat. Dit hoeft dus geen reis van weken te zijn naar een pelgrimsoord, dat kan ook een wandeling zijn vanaf de voordeur.”