“Wij hebben geen goeie naam,” zei hij. Hij hoort tot de Feyenoordhooligans. Een vriend van hem ligt in het hospice. Een jongeman. Via de sociale media is het bericht van zijn achteruitgang rondgegaan. Ze willen hem met zo’n 70 vrouwen en mannen in de avond met fakkels komen groeten. Ze zullen het lied zingen: ‘We never walk alone…’

 

In de middag hadden we een afscheidsreceptie van drie gewaardeerde medewerkers. Op het einde hoorden we van dat plan. “Wat moeten we doen?” zei een leidinggevende. “Welkom heten en iets te drinken aanbieden,” zei ik.

 

Tegen zevenen kwamen de eersten. De meesten wilden/durfden niet binnen te komen. Ze stelden zich met hun fakkels onder het raam van de kamer op. Het bed met hun vriend was voor het raam gereden. Het was om kippenvel van te krijgen. “Ik weet wel dat we geen goeie naam hebben,” zei een van hen. “Jullie zijn van harte welkom. Jullie komen niet om te rotzooien; jullie komen nu je vriend steunen”.

 

Het is alweer een aantal jaren geleden, maar ik denk er nog wel eens aan terug. Hoe lastig en wat voor een last is het als een persoon, een zorginstelling, een school, een buurt, een groep geen goeie naam heeft. Hoe moeilijk kan het zijn om van iemand die wél een goede naam heeft te geloven dat er iets niet deugt, niet klopt. Er zijn nog altijd mensen die zeggen dat het misbruikschandaal in de kerk wel meevalt. Ze wijzen erop dat het elders ook voorkomt, zoals in de wereld van de sport of het theater. Ongelijk hebben ze niet. Maar dat maakt het misbruik niet minder ernstig. Ik vind het bij nieuwe berichten steeds weer schokkend. Natuurlijk is niemand foutloos, maar er is wel een gradatieverschil. Vroeger leerde ik van ‘doodzonden’ en ‘dagelijkse zonden’. Vooral dat woord ‘dood’ trof raak. Zonde waar de geur van de dood aankleeft: iemand monddood maken als deel van het machtsmisbruik is ook zo’n schokkend woord. Hooligans kunnen er wat van soms, maar ze lijken me heiligen als je nadenkt over andere grove vormen van geweld, mishandeling, martelingen en machtsmisbruik.

 

Je hoeft niet persoonlijk schuldig en ook niet foutloos te zijn om toch een gevoel van schaamte te krijgen als er weer een schandaalverhaal openbaar wordt. Hoe is het als je werkt in een zorginstelling die op een zwarte lijst komt te staan omdat de zorg niet op orde is? Kun je dan nog met trots zeggen: “Ik ben verzorgende en ik werk daar en daar”? Hoe is het om je als vrijwilliger in te zetten voor de parochie en de kranten staan weer dagenlang vol met nieuws over een rel of over ernstiger zaken in de kerk? Ben jij dan ook een hooligan? Ook een beetje besmet? Nee, zal men zeggen, maar voelen is weer wat anders.

 

Ik had bij een keramiste een schaapje gekocht, maar er brak een pootje. Ze kan niet meer rechtop staan. Zal ik haar weggooien of bewaren? Ik bewaar haar toch. Als een hinkend mens.