Diverse keren bezocht ik de Catharinakapel in het dorpje Oud-Lemiers bij Vaals. In dit Romaanse kerkje uit de twaalfde eeuw bracht Hans Truijen in 1978 wonderlijke muurschilderingen aan. Je krijgt het gevoel dat een kinderziel hier heeft mogen schilderen. Mensfiguren, dieren, vlinders en bloemen lijken over elkaar heen te buitelen. Toch is er – als je er langer naar kijkt – een duidelijke samenhang van de in elkaar overvloeiende taferelen. De kunstschilder en glazenier Hans Truijen heeft bijbelse taferelen op een heel persoonlijke wijze op het plafond en de muren weergegeven. Hij volgde een oude traditie die verhalen in ramen en op muren ‘leesbaar’ maakte voor gelovigen.

 

Wanneer Hans Truijen aan het werk ging, maakte hij niet vooraf een duidelijk plan, maar liet hij allereerst zijn intuïtie spreken. Maar terugkijkend wist hij haarscherp zijn werk te duiden en tegelijk liet hij ruimte aan de toeschouwer voor het eigen verhaal.

 

Dit is ook terug te zien in ander werk zoals het schilderij ‘Happy Tears’ laat zien. Opnieuw schildert Hans Truijen in sterk aansprekende symboliek zijn oerthema: Leven in zijn lieflijkheid en blijheid. Vanuit de mysterieuze diepte van zijn ziel komt de schepping met al haar pracht te voorschijn. De persoon lijkt zijn geluk niet op te kunnen. Terwijl de zon vol aan de hemel staat en een vogel op zijn hoofd het hoogste lied schijnt te zingen, kijkt een immense vlinder die op de bloemsteel zit, hem met vier grote ogen aan. Ademloos staart hij naar de kleurrijke vlinder terwijl dikke tranen over zijn wangen stromen.

 

Roept deze vlinder - die in het christendom symbool staat voor de menselijke ziel - herinneringen op aan dierbaren van wie hij afscheid heeft moeten nemen? Weerspiegelen de grote ogen van de vlinder kostbare ontmoetingen? In ieder geval, dood en duisternis bestaan voor hem niet meer. Hans Truijen laat zich kennen als een diepgelovige mens die het mysterie van de opgestane Christus in beeld probeert te brengen, zodat iedereen dit kan verstaan. Niet door het te beredeneren, maar door je in je hart te laten raken.

 

De schilder lijkt ons te zeggen: ‘Laat het kind in ons al haar zintuigen openzetten en laat het verwonderd staan en van harte genieten van de steeds terugkerende pracht en de kleurrijkheid van de hele schepping met vissen en vogels, vlinders en alle soorten bloemen. Grote stille tranen kunnen ons misschien dan van ontroering over de wangen rollen.'