De H. Clemens Maria Hofbauer (1751 – 1820) is redemptorist én ‘patroon van hopeloze zaken’. Dit jaar gedenken we zijn 200e sterfdag. In acht miniatuurtjes behandelen we evenzovele aspecten van zijn boeiende en inspirerende leven. Deze keer over zijn roeping als priester en redemptorist.

 

In zijn jonge leven heeft Clemens minstens drie keer een pelgrimstocht te voet naar Rome gemaakt. De eerste keer als jongeman van 16, 17 jaar samen met vriend en bakkersgezel Peter Kunzmann. 

 

De aantrekkingskracht voor deze reizen lag bij Clemens niet bij de romantiek en het avontuur van zo’n soms hachelijke reis met allerlei gevaren onderweg, waarbij ze soms onder de blote hemel moesten slapen. Clemens sloot zich aan bij die lange stoet mensen die door de eeuwen heen vanuit heel Europa naar de heilige stad pelgrimeerden, vanwege de vele heilige plaatsen: daar waar Petrus en Paulus de dood vonden, de stad met de relieken van de vele martelaren uit de eerste eeuwen van het christendom, de stad van de catacomben en de vele kerken. En Rome was natuurlijk het centrum van de katholieke kerk.

 

Het was dus voor Clemens ook een spirituele reis. Hij maakte op zijn Romereizen kennis met het kluizenaarschap en verbleef in de buurt van Rome in een kluis. Daar nam hij ook de naam Clemens aan, want bij zijn geboorte hadden zijn ouders hem Johannes genoemd.

 

Een keerpunt in zijn leven – en het einde van een lange zoektocht – was de laatste reis die Clemens vanuit Wenen naar Rome maakte in 1784. Clemens was inmiddels 33 jaar en leerde in Rome de redemptoristen kennen. Dat was voor hem de congregatie die gesticht was door Alfonsus M. de Liguori, een man wiens geschriften hij bewonderde en die hem inspireerde, zeker ook door de wapenspreuk ‘Bij Hem is overvloedige verlossing’. Samen met zijn vriend en reisgenoot Thadeus Hübl gaf hij te kennen bij de redemptoristen te willen intreden. In het klooster in Rome vond men het spannend om twee novicen ‘van over de Alpen’ te hebben. De cultuurverschillen waren groot. Maar vanwege de grote problemen met de regering van het koninkrijk Napels, was het een aantrekkelijk idee om ten noorden van Alpen ook redemptoristenkloosters te stichten. De twee jongemannen werden toegelaten en in het voorjaar van 1785 tot priester gewijd. Hun zoektocht was voltooid, ze gingen met een duidelijke opdracht terug naar Wenen: de congregatie ten noorden van de Alpen opbouwen.