Gijsje kon niet slapen. Morgen zou Sinterklaas de school bezoeken. Gijsje wist niet of hij in Sinterklaas geloofde, maar voor een ‘neppe’ was hij nog banger dan voor de echte! Moest-ie natuurlijk naar voren komen en een liedje zingen. Dan zou Sint het grote boek openmaken waar alles in stond. Sint zou schrikken. Hij zou Piet aankijken. Want er stonden stoute dingen op de bladzijde van Gijsje. Hij had een prachtig beeldje gebroken van een paard. Niet met opzet, hij wilde ermee spelen. En toen het gebroken was, had hij zijn kleine broertje de schuld gegeven. En hoe vaak had hij niet met een zaklamp onder de deken liggen spelen als hij moest slapen, en in de koelkast aan de pudding gesnoept. Nee, de pagina Gijsje was een zwarte bladzijde. Na een rusteloze nacht was Gijsje op school. Sint bladerde moeizaam met zijn witte handschoen door het boek. Daar vielen blaadjes uit en toen ineens: ‘Aha, Gijsje...’ Het werd hem zwart voor de ogen. ‘Kijk, Gijsje heeft zijn kleine broertje getroost toen die aan huilen was…, Gijsje was boos op de jongens die een poesje aan het plagen waren... Piet, geef deze held een groot cadeau.’ Hij wist niet wat hij hoorde. Sinterklaas geloofde in Gijsje!