Het was gezellig op school, die laatste dag voor Kerstmis. Er was een ontbijt in de klas, mooie muziek en vijf kinderen mochten het kerstverhaal uitbeelden. De juffrouw pakte een dobbelsteen om de rollen te verdelen. ‘Eens kijken...’ Ze gaf de kinderen een nummer. Willem was nummer vijf. Toen liet de juf de dobbelsteen rollen. Een drie. ‘Ik!’, riep Marij. ‘Dan mag jij kiezen, Marij.’ ‘Maria!’, riep Marij. De klas lachte. De juf rolde opnieuw. ‘Twee!’ Nu mocht Ron kiezen: ‘Wie wordt jij?’ ‘Jozef’, riep Ron en hij rende naar de bordkartonnen ezel. Daarna mocht Else kiezen. Engel natuurlijk. Intussen bleven nog maar twee rollen over. ‘Drie!’ Ko werd herder. En toen hoefde Willem niet eens meer te roepen. Hij was de laatste. Niets meer te kiezen. Willem werd de herbergier. Hij baalde. Het was de allerkleinste rol die er was. Hij hoefde alleen maar ‘Nee!’ te roepen. Diezelfde middag was de uitvoering. Heel veel moeders en enkele vaders stonden achter in de klas te kijken. Marij en Ron liepen met de kartonnen ezel naar de herberg. Ze klopten aan de deur. ‘Kunnen we hier slapen?’, vroeg Jozef terwijl hij al door wilde lopen. ‘Natuurlijk!’, riep Willem blij. ‘Kom binnen, vrienden, dan maken we er een gezellige avond van. En Marij mag op de logeer­kamer, daar staat nog een kinderbedje.’
En zo, lieve kinderen, werd het voor de allereerste keer in Bethlehem echt Kerstmis!