In de tram van station Den Haag naar Scheveningen hoorde ik ‘We gaan lekker naar het strand’. Ik stapte daar ook uit, maar vanaf het Kurhaus moest ik nog een eind lopen. Want demonstreren mag in ons land, maar liefst zo dat strandbezoekers er weinig last van hebben. Aan het eind van het Noordstrand waren ruim honderd mensen bijeen. Uit het hele land hadden ze houten latten meegebracht met daarop namen van vluchtelingen die de stranden van het veilige Europa niet hadden bereikt, maar voortijdig waren omgekomen in een zee van ellende, of gestikt in vrachtauto’s…

Duizenden latten met namen, soms alleen ‘jongen 13 jaar’, en de datum en plaats van verdrinking. Samen een indrukwekkend kerkhof, symbool voor de 44.674 gedocumenteerde dodelijke slachtoffers van een kil asielbeleid in Europa. Namen en verhalen werden voorgelezen, of onder tranen verteld door vluchtelingen die het wél overleefd hebben. 
Rond vijf uur liep ik terug langs talloze strandtenten vol mensen die zaten na te genieten van een lekker dagje aan het strand…

Wereldvluchtelingendag, 20 juni 2021